นางพารางูขาว

มันเป็นถนนที่แยกออกมาจากถนนเส้นหลักใกล้ย่านธุรกิจของเมือง สองข้างทางจอแจไปด้วยผู้คนที่ออกมาพบปะสังสรรค์กันยามเสร็จสิ้นจากภารกิจประจำวัน บ้างก็ร่ำสุรากันอย่างออกรส บ้างก็เลือกสรรสินค้าต่างๆ

ที่พ่อค้าแม่ค้าต่างนำออกมาวางขาย ภายใต้บรรยากาศโพล้เพล้ของยามเย็น ชายหนุ่มในชุดผ้าฝ้ายหนาเก่า สวมหมวกทรงกระสอบที่ส่วนบนพับลงตามแรงโน้มถ่วง พร้อมเครื่องหลังเป็นกล่องไม้หนาหนัก ไม่ต้อง

เดาก็บอกได้ว่ามันต้องเป็นบัณฑิตพเนจรแสดงโชคผู้หนึ่ง ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินมุ่งหน้าผ่านย่านตลาดลึกเข้าไปเรื่อยๆ ทิ้งความจอแจและเสียงเจรจาโหวกเหวกเอาไว้เบื้องหลัง พลางสอดส่ายสายตามองหาบางอย่าง

ตัวอักษรล้อหลิ่วต๋า (Lo-Li-Ta) ซึ่งประทับอยู่บนป้ายพื้นส้มบอกให้รู้ว่าบัณฑิตหนุ่มพบที่หมายของมันแล้ว มันเลี้ยวซ้ายเข้าไปในตรอกโอ่โถง และเดินตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่พักของมันในคืนนี้

"สวัสดีครับนายท่าน มาคนเดียวอย่างนั้นหรือ" เถ้าแก่จิวร่างสูงใหญ่โค้งคำนับชายหนุ่มพลางกล่าวทักทาย
"เถ้าแก่ เราอยากได้ที่พักแรมสักคืนหนึ่ง ท่านพอจะมีห้องว่างหรือไม่" บัณฑิตหนุ่มกล่าวพลางทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะน้ำชา
"นายท่านกรุณารอสักครู่ ข้าจะให้คนไปจัดเตรียมห้องพักให้ท่าน"

ป้านน้ำชาถูกวางลงกับพื้นโต๊ะเป็นขณะเดียวกับที่เด็กรับใช้เดินผ่านม่านประตูหลังร้านออกมาโค้งคำนับชายหนุ่ม มันขยับลุกเดินตามเสี่ยวเอ้อร่างเล็กไปที่ชั้นสองของโรงเตี๊ยม
"นายท่านเดินทางมาจากไหนหรือ" เด็กรับใช้นี้แม้วาจาห้าวห้วน น้ำเสียงกลับหวานราวสตรี บัณฑิตหนุ่มคิดในใจ
"น้องชาย ข้าเพียงรอคอยโอกาสที่หลวงท่านจะเปิดรับสมัครสอบจอหงวนอีกครา"
"เช่นนั้นท่านก็รู้หนังสือน่ะสิ ถ้าอย่างนั้นข้าเรียกท่านว่าอาจารย์ได้ไหม อาจารย์"
"อาจารย์งั้นรึ หึ หึ หึ"
"อาจารย์ ที่บ้านข้ายากจนนัก ไม่มีโอกาสได้ร่ำเรียน จึงต้องมาเป็นคนรับใช้เข็ญใจเยี่ยงนี้ ตัวข้านั้นเลื่อมใสผู้คงแก่เรียนนักหนาเทียวล่ะอาจารย์"
"น้องชาย ความรู้ของข้าเพียงแค่หางอึ่ง ไม่คู่ควรเป็นอาจารย์ของเจ้าดอก"
"อาจารย์ท่านช่างถล่มตัวยิ่งนัก ท่านเดินทางมาเหน็ดเหนื่อย นั่งพักเสียก่อนเถิด ข้าจักไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบเอง" เด็กรับใช้พูดพลางเดินแผลวเข้าไปหลังฉากซึ่งวางถังไม้สำหรับอาบน้ำเอาไว้

บัณฑิตหนุ่มหย่อนก้นลงบนเตียงนอน ห้องหับที่นี่แม้ไม่ใหญ่โตโอ่โถง แต่ก็ได้รับการดูแลปัดกวาดเช็ดถูเป็นอย่างดี เสียแต่ออกจะดูมืดอับไปเสียหน่อย อันเนื่องด้วยความแออัดยัดเยียดของเมือง ทำให้พื้นที่ก่อสร้าง

บ้านเรือนจำกัดยิ่งนัก

"อาจารย์ๆ น้ำเตรียมเรียบร้อยแล้ว ท่านมาเถิด" เป็นเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กรับใช้คนเดิม
บัณฑิตหนุ่มผวาขึ้นจากอาการเคลิ้มนิทรา มันสะบัดศีรษะไล่อาการงุนงง พร้อมลุกขึ้นบิดขึ้เกียจตัวใหญ่
อาภรณ์เก่าคร่ำคร่าถูกปลดปลงลง บัณฑิตหนุ่มฉวยผืนผ้าที่วางพับเตรียมเอาไว้ให้พร้อมเดินตรงไปยังฉากกั้น น้ำร้อนในถังส่งควันขาวฉุยฟุ้งไปทั่วจนแทบมองอะไรไม่เห็น มันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างกายสัมผัส

ความร้อนของน้ำ "อา... การได้แช่น้ำร้อนๆ หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันมันดีอย่างนี้นี่เอง" มันรำพึงในใจ

"อาจารย์ๆ " บัณฑิตหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกเรียกในขณะที่กำลังอยู่ในภวังค์แห่งนิรารมย์
"น้องชาย นี่เจ้ายังอยู่อีกรึ"
"อาจารย์ ท่านหันหลังมาทางนี้สิ ข้าจะถูหลังให้ท่าน"

บัณฑิตหนุ่มโหย่งตัวขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก ผืนผ้านุ่มอุ่นๆ ถูไล้ไปตามช่วงไหล่และต้นคอของมันอย่างนุ่มนวล
"อาาาา น้องชาย ฝีมือการอาบน้ำของเจ้านี่ไม่เลวเลยทีเดียวนะ เสียดายที่เจ้าเกิดมาเป็นบุรุษ ไม่เช่นนั้น..."
"ไม่เช่นนั้นอย่างไรหรือ" บัดเดี๋ยวนี้เสียงแผ่วหวานกลับมากระซิบอยู่ข้างใบหู พร้อมๆ กันกับก้อนหยุ่นบางอย่างที่กดแนบเข้ากับแผ่นหลังของมัน

บัณฑิตหนุ่มสะดุ้งสุดตัวและทะลึ่งตัวยืนขึ้น ใบหน้าแดงฝาดราวลูกตำลึง
มันค่อยๆ หันหลังกลับไปช้าๆ แบบกล้าๆ กลัวๆ

ท่ามกลางกลุ่มควันไอน้ำกลับปรากฎสตรีนางหนึ่ง ผิวละเอียดขาวโพลนราวหิมะ รูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ปทุมถันงามงอนชูอวดยอดสีชมพูเต่งตึง และสะโพกอวบอัดโค้งได้รูป ดวงตากลมโตคู่นั้นของนางจ้องตรงมา

ที่บัณฑิตหนุ่ม วามหวานชวนเคลิบเคลิ้ม แต่กลับแฝงแววขี้เล่น ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ คล้ายเยาะเย้ากับความตื่นตระหนกของมัน

"จะ... เจ้า นะ... นาง แม่นางเป็นใครอะ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วเสียว..." มันละล่ำละลักถาม หากยังไม่ทันที่จะกล่าวอันใดอีกนิ้วมือขาวเรียวก็มาประทับอยู่ที่ริมฝีปาก จนมันนิ่งงันเหมือนถูกสะกด สตรีลึกลับโน้ม

ตัวมาจนปรางแก้มฝาดสัมผัสกับแก้มของมัน สัมผัสกลิ่นกายหอมจางๆ แสนเย้ายวน มันรู้สึกปั่นป่วนที่จุดตั้งชั่งยิ่งนักราวกับมีฝูงผีเสื้อนับล้านมาบินวนอยู่ภายใน
"อาจารย์ ท่านจำข้าไม่ได้ดอกหรือ"

มันไม่รู้สึกตัวว่ามานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร แต่บัดเดี่๋ยวนี้มันรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยความสุขก้อนใหญ่ มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่าความรักนั้นเหมือนภูตพราย แม้รู้ว่ามีอยู่รอบกายก็สัมผัสไม่ได้ แต่

หากความรักของมันมีตัวตนจริงๆ ก็คงจะมีรูปร่างหน้าตาเยี่ยงแม่นางน้อยที่กำลังคร่อมครอบอยู่บนท่อนกายของมันนี่กระมัง บัณฑิตหนุ่มนอนนิ่งตัวเกร็งราวถูกสะกด มือสองข้างโอบอุ้มสะโพกกลมกลึงแผ่วเบา

ตามแรงขย่อนขโยกของเจ้าของ มันรู้สึกทั้งเสียวซ่าน ทั้งสบายตัวยิ่งนัก ร่างกายแม้นิ่งแข็งกลับรู้สึกเหมือนดั่งปุยนุ่นลอยคว้างอยู่กลางเวหา ความเสียวสยิวป่วนปั่นไปทั่วร่างจนอัดอั้นเอาไว้ไม่ไหวต้องร้อง อาววววว์

ออกมาคราแล้วคราเล่า

"อาจารย์ ท่านเจ็บปวดเยี่ยงนั้นหรือ" ยังไม่ทันที่มันจะได้ตอบคำใด ร่างขาวโพลนก็โน้มลงมาแนบฉกไปที่จุดชีพจรทั้งสองของมันบนทรวงอก ไม่สิ ไม่ใช่เพียงทรวงอก หากแต่ทุกส่วนของร่างกายของมัน เว้นเพียง

แผ่นหลังที่แนบอยู่กับฟูกหนานุ่ม ล้วนถูกสัมผัส ไม่ด้วยปลายลิ้น ก็ด้วยปทุมถัน หรือร่างอ่อนนุ่มของแม่นางนี้ ราวกับเหยื่อที่ถูกกอดรัดเอาไว้โดยนางงูเผือกตัวใหญ่ สิ่งเดียวที่มันทำได้คือรอวินาทีที่ชีวิตจะถูกปลิด

ปลงลง อา... แต่ความตายเยี่ยงใดจะน่าอภิรมย์ได้เพียงนี้ หญิงสาวค่อยๆ ละเมียดเลียบกินไปทั่วตัวมัน เชื่องช้าและอ่อนโยน ราวเด็กน้อยเล็มกินเค้กชิ้นโปรด อยากกินก็อยากกิน แต่จะกินก็กลัวจะหมด ได้แต่จดๆ

จ้องๆ เล็มกินตรงนู้นที ตรงนี้ทีอย่างไม่มีวันเบื่อ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดไม่ทราบได้ มันได้ยินเสียงเคาะบอกยามย่ำรุ่ง พลันก็ได้ยินเสียงลอบถอนหายใจของหญิงสาว แม่นางโหย่งตัวขึ้นอีกครา สองถันชูช่อชันอวดเม็ดทับทิมสีชมพูแดงระเรื่อ พลันบัณฑิต

หนุ่มกลับรู้สึกถึงความโอบกระชับที่แท่งหยก มันอ่อนโยน แต่หยุ่นหน่วง สายตาของมันเสมาบรรจบกับสายตาของแม่นางนั้น ใบหน้าของนางเรียวหวานชวนหลงใหล แต่เมื่อมันมองเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับกลับ

เห็นพายุใหญ่กำลังพัดโหม เฝ็ดฝนสาดหล่นลงมาราวกับม่านใหญ่ ท้องทะเลปั่นป่วนด้วยระลอกคลื่นตีเกลียวโค้งขึ้นลงลูกแล้วลูกเล่าอย่างบ้าคลั่ง บัณฑิตหนุ่มพลันรู้สึกเสียววาบที่จุดตั้งชั่ง ราวกับมีหลุมลึกพลัน

ปรากฏอยู่ที่เบื้องหลังของมัน มันรู้สึกเสียววาบเหมือนหล่นจากที่สูง แล้วลมปราณก็แตกทะลักออกจากแท่งหยกของมัน ทั่วสรรพางค์กายเต็งขึงแล้วก็ผ่อนคลายออก เหลือเพียงความรู้สึกกระตุกเร่าที่แท่งหยกระลอก

แล้วระลอกเล่า จนมันอ่อนแรงยวบไปทั้งตัวราวสติจะหลุดลอย

ก่อนที่จะผลอยหลับไปอีกครา มันยังคงรู้สึกได้ว่ามีคนนำผ้าอุ่นๆ มาประคบคราบเหงื่อไคลตามร่างกาย จนมันตื่นขึ้นด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวของนกในยามเช้า
บัณฑิตหนุ่มผลุดลุกนั่งพลางหันมองไปรอบๆ ไม่ปรากฎว่ามีใครอยู่ในห้องอีก

"นายท่าน หลับสบายดีไหมขอรับ" เถ้าแก่จิวโค้งทักทาย
"เถ้าแก่ แม่นา... เอ่อ เด็กรับใช้คนนั้นไปไหนเสียแล้วล่ะ" บัณฑิตหนุ่มเอ่ยปากถาม
"เด็กรับใช้อันใด ที่นี่ไม่มีเด็กรับใช้ดอกนายท่าน"
"ก็คนที่พาข้าไปที่ห้องเมื่อคืน"
"เมื่อคืน พอข้าเตรียมห้องให้ท่านเสร็จ กำลังจะลงมาตาม ท่านก็เดินสวนขึ้นไปพอดี ข้ายังแปลกใจอยู่เลยว่าท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าเตรียมห้องนั้นเอาไว้ให้ท่าน" เถ้าแก่จิวหัวเราพุงกระเพื่อมอย่างอารมณ์ดี
"ตะ... แต่ อืม ช่างเถอะ ข้าคงจะเพียงฝันไป" บัณฑิตหนุ่มรำพัน

เครื่องหลังถูกแบกขึ้นแนบบ่า บัณฑิตหนุ่มกำลังจะเดินออกจากโรงเตี๊ยม พลันสายตากลับไปสะดุดกับภาพวาดสตรีในชุดขาวบนผนัง
"เถ้าแก่ นั่นเป็นภาพของผู้ใดหรือ"
"อ้อ" เถ้าแก่จิวหัวเราะลงลูกคอพลางลูบเครายาว "นายท่าน นี่เป็นภาพของนางพารางูขาว"
"นางพารางูขาวอย่างนั้นหรือ"
"ถูกแล้วนายท่าน ประวัติกล่าวกันว่านางเป็นนางงูที่บำเพ็ญตบะอยู่หลายร้อยปี มีอิทธฤทธิ์สูงส่งนัก เล่าว่ามีครั้งหนึ่งจอมมารบี้จะจับนางกินเป็นอาหาร นางแม้จะสู้ไม่ได้ แต่กลับหนีรอดมาจนได้ และอีกคราหนึ่งได้

ประมือกับจิวแป๊ะทงเทพทารกเกาหลีผู้สำเร็จคัมภีร์เก้าอิมและเก้าเอี๊ยง แต่ก็ยังหักเอาชัยนางไม่ได้"
"อืม... ร้ายกาจถึงเพียงนี้ ว่าแต่ท่านนำภาพนางมาแขวนไว้ทำไมกันล่ะ เถ้าแก่"
"นางพารางูขาวนี้ ท่านว่าหากใครมีไว้บูชา การค้าจะเจริญรุ่งเรือง ตั้งแต่ที่นางมาอยู่ที่นี่ โรงเตี๊ยมของข้าก็มีลูกค้าเข้าไม่ขาดเลยท่าน" เถ้าแก่จิวกล่าวพลางหัวเราร่วนอีกครา

"หรือว่าจะเป็นนาง... แต่คงไม่... " มันรำพึงกับตัวเอง

- สวัสดี -

ปล. ไม่มีขั้น 2 ไม่มีขั้น 3
เรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากการบ้านของป๋า Oil Man คับ wanwan017