จดหมายรักถึงนาตาลี

นาตาลี ที่รัก

ถ้านาตาลีได้อ่าน จม. ฉบับนี้ แปลว่าเราห่างกันหนึ่งล้านเจ็ดแสนสองหมื่นแปดพันวินาทีเข้าไปแล้ว
พี่พยายามอดใจไม่คิดถึงนาตาลี แต่บันทึกรักของนาตาลีที่ชายมากหน้าหลายตาพร่ำพรรณนาบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์
พี่ยิ่งอ่าน ยิ่งปวดใจ ป่านนี้นาตาลีจะช้ำไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ พี่ยังคิดถึงหน้าตาสวยๆหวานๆของนาตาลีอยู่เสมอ
ถ้านาตาลีหน้าใสกว่านี้อีกนิด สูงกว่านี้อีกหน่อย อึ๋มกว่านี้อีกเล็กน้อย พี่ว่าชาตินี้พี่คงไม่ได้มีโอกาสสัมผัสนาตาลีแน่นอน
เพราะนาตาลีคงจะไปโลดแล่นในวงการมายา เล่นหนังเล่นละคร ควงพระเอกให้เป็นข่าวไม่เว้นวันแน่
พี่คิดถึงรูปร่างอันบางกรอบยิ่งกว่าทุเรียนทอดแถวจันทบุรีของหนู เวลาพี่อุ้มหนูเข้าเอว มันทำให้พี่ไม่ต้องใช้แรงเยอะ
นมของหนู ถึงแม้จะไม่ได้ใหญ่ไม่ได้โตอะไร แต่กระเปาะเล็กๆทั้งสองข้างที่พี่ได้มีโอกาสได้ดูแลในช่วงเวลาสั้นๆ
มันยังประทับตรึงจิตของพี่มาอยู่ทุกวี่วัน จุกเล็กๆสีสวยๆ ไรขนอ่อนๆ ที่ตั้งชันเวลาโดนปลายลิ้นโบกสะบัด มันช่างยั่วยวนยิ่งนัก
น้องสาวของหนูก็ไร้ซึ่งแพนด้ามารังควาน มีแต่ความหอมหวานและสาบสาวแรกรุ่น
ยามถูกละเลงด้วยลิ้น สายน้ำลำธารแห่งความชุ่มฉ่ำก็ทะลักทลาย น่ากลัวกว่าพายุเกมิที่กำลังจะถล่มกรุงเทพไม่รู้กี่เท่า
เสียงครางเล็กๆ ในลำคอของหนู ยามโดนพี่รังแก มันยิ่งกว่าเสียงสวรรค์ที่ปลุกความเป็นชายโดยไม่ต้องกินเร็ดดี้ บูท
พี่ยังโทษตัวเองอยู่ถึงทุกวันนี้เลย ที่พี่ไม่สามารถพาหนูไปถึงฝั่งฝันชั้นดาวดึงส์ได้ พี่เลยไม่กล้าไปสู้หน้าหนูอีก
ได้แต่ฝากความคิดถึงผ่านสายฝนไปเป็นน้ำท่วมขังอยู่แถวๆนั้น ถ้าพี่เก็บตังได้อีกก้อนเมื่อไรพี่จะซื้อรองเท้าบูทไปฝากเอาไว้เดินลุยน้ำ
ดูแลตัวเองให้ดี ยุงจะไต่ ไรจะตอม มดจะกัดก็ช่างมัน แค่อย่าไว้ใจผู้ชายแปลกหน้าก็พอ เพราะพี่หึง

คิดถึงหนูนะ จุ๊บ จุ๊บ
ตุ๊กแก