พลอยไพริน: ลิขิตรักข้ามเวลา

เสียงลูกคลื่นสาดล้อเข้าหาฝั่งดังแว่วอยู่ในโสต ลมทะเลพัดเฉือยฉิว ดวงตาหวานฉ่ำที่ประดับอยู่บนเรียวหน้าสวยของมณีชลบัดนี้ตื้นรื้อไปด้วยหยาดน้ำตา
"เจ้าทึ่ม เจ้าเป็นอะไรไปแล้ว อย่าเพิ่งจากเราไปตอนนี้ หากไม่มีเจ้าแล้วเราจะอยู่ได้อย่างไร"
อุ้งมือสากถูกยกขึ้นปาดหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองข้างปรางแก้ม มันฝืนยิ้ม
"ก่อนหน้านี้เจ้าก็อยู่มาได้ ต่อแต่นี้ไป เจ้าก็ย่อมอยู่ได้ แม่มณี ชาตินี้ข้าบุญน้อยนัก หากเกิดชาติหน้าฉันใด หวังเพียงข้าจะมีโอกาสได้พบเจ้าอีก"
"ได้สิถ้าอยากเจอก็ต้องได้เจอกันแน่" กล่าวพลางสะอื้นไห้
ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ในขณะที่สติสัมปชัญญะค่อยๆ ลางเลือนไป ยังทันได้เห็นดวงหน้าหวานของมณีชลกำลังร่ำไห้ปานใจจะขาด...
************

บัณฑิตหนุ่มพเนจรสะดุ้งเฮือกสุดตัวพลางลุกขึ้นนั่ง เหงื่อกาฬแตกท่วมชุดคลุมเนื้อผ้าฝ้ายบางเบา มันเป็นเพียงความฝัน...
ตั้งแต่ที่ออกเดินทางจากโรงเตี๊ยมล้อหลิ่วต๋า เป็นมันยังคงฝันซ้ำๆ ซากๆ ถึงการตายของคนๆ หนึ่ง และหญิงสาว... มณีชล

กลางตลาดแห่งหนึ่งซึ่งจอแจไปด้วยผู้คนมากมาย บัณฑิตพเนจรกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบข้าง พลันกลับมีมือข้างหนึ่งตะปบมาที่ไหล่เบาๆ
"ท่าน... คุณชาย ตัวท่านมีกลิ่นไอปีศาจ"
วาจาแหลมเล็กกลับเปล่งออกมาจากร่างเล็กๆ ของเต้าหยินผู้หนึ่ง
ดวงตากลมโตและใบหน้าเรียวเล็ก แม้เป็นการพบกันครั้งแรก แต่บัณฑิตหนุ่มกลับรู้สึกคุ้นหน้าเต้าหยินหนุ่มผู้นี้ยิ่งนัก
"ท่านที่นับถือ..."
"เราคือพลอยไป่หลิน (Ploy Pailin) แห่งเช็คอินก่า (Check In)"
บัญฑิตหนุ่มพลันร้อง อ๋อ!
"ท่านนี้หรือคือ พลอยไป่หลิน เมื่อยังเด็กลักส้มเอาไปให้มารดา"
"เอ่อ ไม่ใช่ละท่าน นั่นมันสามก๊กและ"
เต้าหยินหนุ่มตอบพลางทำหน้าปูเลี่ยนๆ
บัญฑิตหนุ่มหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
"ขออภัยๆ เป็นข้าเพียงหยอกล้อท่านเต้าหยินมีชื่อ โปรดอย่าได้ถือสา" กล่าวพลางยกมือขึ้นคำนับ
"เลื่อมใสๆ หากแต่คำมีชื่อ ข้าน้อยกลับมิกล้ารับ"
"อ้าว หรือมิใช่ท่านมีชื่อว่าพลอยไป่หลิน"
สิ้นคำ เต้าหยินหนุ่มพลันชักสีหน้าตูม นัยน์ตาโตกลับลอบชำเลืองค้อนบัณฑิตหนุ่ม
"คุณชาย เราขอเชิญท่านไปที่สำนัก เราจะตรวจดูอาการให้"
"ท่านที่นับถือ สำนักเช็คอินมีชื่อเสียงโด่งดัง ถึงวันนี้ท่านไม่เชิญ ข้าก็ย่อมต้องหาโอกาสไปเที่ยวชมอยู่แล้ว แต่ที่ท่านกล่าวว่าข้ามีไอปีศาจอันใดนี้ ข้ากลับมิเข้าใจ"
"หรือว่าช่วงนี้ท่านมิได้ฝันซ้ำๆ เรื่องเดิม"
บัณฑิตหนุ่มนิ่งอึ้ง
"ท่านทราบ"
"เราย่อมทราบ เชิญท่าน" พลอยไป่หลินกล่าวพลางผายมือออกเป็นการเชื้อเชิญในที

เช็คอินก่าตั้งอยู่ในหมู่ตึกบุษราคัม ในการเดินทางต้องฝ่าด่าน 20 ค่ายกลวิภาวดี หรือ 18 ค่ายกลลาดพร้าวเสียก่อน ปีเตอร์ก่าจู้ เป็นชายวัยกลางคนท่าทางอารมณ์ดี เมื่อบัณฑิตหนุ่มมาถึงมันก็กล่าวทักทายอย่างมีอัธยาศัย
"เชิญท่านที่นับถือ ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน วันนี้ได้พานพบนับว่ามีวาสนา"
"มิได้ มิได้" บัณฑิตหนุ่มค้อมกายโค้งตอบ
"คุณชาย อาการของท่านไม่ใช่ย่อย เชิญท่านที่ด้านบนก่อน พลอยไป่หลินจะได้ตรวจอาการให้แก่ท่าน"

พลอยไป่หลินพาบัณฑิตหนุ่มไปยังห้องพักขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก แล้วก็ให้มันนั่งลงที่บนเตียงก่อนที่จะทุดตัวลงนั่งข้างๆ
"คุณชาย ช่วงนี้ท่านได้มีสัมพันธ์กับปิศาจมาบ้างหรือไม่"
"น้องชายท่านเลอะเลือนแล้ว ปีศาจหน้าตาเป็นอย่างไรเรายังไม่เคยเห็น จะไปมีสัม... "
พลัน มันกลับนึกถึงภาพวาดนางพารางูขาวที่โรงเตี๊ยมล้อหลิ่วต๋า (Lolita)
"เมื่อเร็วๆ นี้ ข้าได้ไปค้างแรมที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง และฝันถึงหญิงสาวผิวขาวปานหยวกกล้วย ไม่คาด นางกลับมีส่วนละม้ายกับภาพวาดนางพารางูขาวอยู่ถึงแปดเก้าส่วน"
"นางพารางูขาว" พลอยไป่หลินรำพึงพลางยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะลูบเครา หากแต่ใบหน้าของมันกลับเกลี้ยงเกลายิ่งนัก เค้าหน้าประพิมประพายราวกับสตรี บัณฑิตหนุ่มลอบมองด้วยความเคลิบเคลิ้ม
"นางพาราเป็นนางงูที่มีตบะแก่กล้า อิทธิฤทธิ์ร้ายกาจ ได้ยินมาว่าวิชาสาวหยกของนางบรรลุถึงขั้นสุดยอด แม้สามารถยั่วยวนบุรุษจนคลุ้มคลั่ง กลับไม่มีผู้ใดทำอันตรายแก่นางได้ ช่วงนี้ข้าได้ยินชื่อเสียงของนางบ่อยครัง ซ้ำล่าสุดยังได้ยินว่านางให้กำเนิดนางงูเขียวทิฟฟี่ และน้องสุดท้องซาร่าอีกด้วย" พลอยไป่หลินกล่าวพลางยื่นมือไปจับแมะที่จุดชีพจรของบัณฑิตหนุ่มที่กำลังลอบมองดวงหน้าหวานของมันอย่างเผลอไผล

สายตาของบัณฑิตหนุ่มโลมไล้ไปตามแนวโค้งของปรางแก้ม ลำคอระหง จนเมื่อมองต่ำลอดลงไปในชุดเต๋าของพลอยไป่หลิน กลับพบแถบผ้าพันอยู่บริเวณรอบอก ก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นถูกกอบเข้าด้วยกัน พันรัดอย่างแน่นหนาจนเห็นเป็นร่องนูนเด่น
"นะนี่ เจ้า... นาง" บัณฑิตหนุ่มเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
พลอยไป่หลินยังไม่ทันเข้าใจเรื่องราวพลางช้อนตาขึ้นมามองหน้าบัณฑิตหนุ่ม ไม่คาดสายตากลับสอดประสานเข้าหากันพอดิบพอดี

มันทั้งสองรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้ากระตุกวาบ พลันในหัวกลับมีภาพของชายหนุ่มเรือแตกที่กำลังจะสิ้นลมหายใจ กลับถูกนางมัจฉาตนหนึ่งช่วยชีวิตเอาไปไว้บนเกาะร้าง อนิจจา อาการบาดเจ็บของมันยิ่งมายิ่งทรุดโทรม หากในระหว่างเดือนที่พวกมันได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน หนึ่งคนหนึ่งปลา กลับผูกพันกันราวรู้จักกันเนิ่นนาน

"มะ... แม่มณี" บัณฑิตหนุ่มอุทาน นัยน์ตาโตหวานของพลอยไป่หลินพลันคลอรื้อไปด้วยน้ำตา "เจ้าทึ่ม เจ้ากลับมาหาข้าแล้วจริงๆ"
ทั้งสองโผเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกันดั่งคู่รักที่พลัดพลากจากกันมานาน

มาบัดนี้ไม่ทราบว่าเสื้อผ้าของบัณฑิตหนุ่มหลุดหายจากกายไปเมื่อใด ร่างเล็กๆ ของพลอยไป่หลินสั่นเทิ้ม ใบหน้าขาวเบือนหนีไปด้วยความเอียงอายในขณะที่บัณฑิตหนุ่มค่อยๆ คลี่ชุดเต๋าของนางออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่บัดนี้เปล่งปลั่งเป็นสีชมพูจางๆ ด้วยลมปราณที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่าง โนมเนื้อแม้ไม่ใหญ่โตโออ่าแต่กลับชูชันได้ทรง บัณฑิตหนุ่มค่อยประคองสองเต้าไว้ในอุ้งมือ พลางโน้มริมฝีปากลงสัมผัสแผ่วเบา ทั้งคู่ต่างล่องลอยเคลิบเคลิ้มไปในสัมผัสแห่งผัสสะทั้งหก

บัณฑิตหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางลมเพชรหึง ทั้งปั่นป่วนทั้งคลุ้มคลั่ง มันถูกแรงลมพัดพาผ่านม่านเมฆดำทะมึนไปจนถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มองเห็นดวงดาวพร่างพรายเต็มท้องฟ้า พลันแรงพายุถึงกับสิ้นสุดสภาวะ ร่างของมันลอยคว้างราวปุยนุ่นแล้วจึงร่วงหล่นลงสู่ฟูกหนานุ่ม

ริมฝีปากบางค่อยๆ ถอนออกจากริมฝีปากหนาแห้งของบัณฑิตหนุ่ม
"คุณชาย ข้าได้กำจัดพิษร้ายออกจากร่างกายท่านจนหมดสิ้นแล้ว หากคราวหน้าท่านประสบเหตุอีก ก็จงกลับมาหาข้าเถิด"
"เช่นนี้เห็นทีข้าจำต้องกลับไปหานางพาราอีกสักครา"
พลอยไป่หลินพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นบูดบึ้ง
"ท่านนี่เป็นตัวโง่งมเยี่ยงไร"
บัณฑิตหนุ่มพลันใช้ปลายนิ้วมาสยบที่ปากบางกระจุ๋มกระจิ๋ม
"หากข้าไม่ประสบเภทภัยเช่นนั้นอีก อย่างไรจะมีโอกาสได้มาให้ท่านรักษา"
กล่าวพลางแย้มยิ้มมุมปาก
พลอยไป่หลินพลันหน้าแดงวูบ ชักสายตาเมินหนีสายตาหยาดเยิ้มที่กำลังจ้องมาที่ใบหน้าเรียวได้สัดส่วน
"เราไม่พูดเล่นด้วยกับเจ้าแล้ว เจ้าทึ่ม ทึ่มๆๆๆๆๆๆ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง"

- สวัสดี-

สรุป
พลอยไพริน@ CheckIn Spa วิภาวดี 20
ค่าคอร์ส 2,300 + ทิป